Na mocy kontraktu, zatwierdzonego przez Rząd Gubenialny Warszawski w styczniu 1846 r., nieruchomość nr 31 przy ulicy Piotrkowskiej (dz. Piotrkowska 212), ze stojącym na froncie murowanym domem rządowym, należała do Floriana Wolman.
Stosownie do protokołu spisanego w łódzkim Magistracie, we wrześniu 1856 r., sukcesorzy Floriana Wolman sprzedali nieruchomość Wilhelmowi Botke.
Na początku lat 70-tych Botke wystawił w podwórzu farbiarnię, według projektu Jana Antoniego Bojankowskiego z 1870 r.
Ówczesny stan zabudowy przedstawia plan Rudolfa Micińskiego z 1873 r. - zobacz.
Począwszy od 70-tych posesja przy Piotrkowskiej 212, a także dwie sąsiednie działki, przy Piotrkowskiej 214 i 216, należały do Polaka, Aleksandra Skrudzińskiego. Mechaniczna farbiarnia i apretura Skrudzińskiego jest dobrze widoczna na widokówce z przełomu XIX i XX w.
Po śmierci założyciela, w 1897 r., firmą kierowała wdowa, Ida, syn Antoni i jego szwagier, Otto Hässler. Pomimo starań, kondycja przedsiębiorstwa szybko spadała i na początku XX w. ogłoszono jego upadłość.
Zobacz przedstawicieli rodziny Skrudzińskich na Piotrkowska Tree.
Nieruchomości przy Piotrkowskiej 212-216, wystawione w latach 1901-05 na publiczne licytacje, kupił Jakub Wojdysławski.
Taryfa domów z 1920 r. wymienia Towarzystwo Akcyjne "Jakub Wojdysławski" jako właściciela nieruchomości przy Piotrkowskiej 212-216.
Wojdysławski rozpoczynał karierę przemysłowca bardzo skromnie, jako właściciel kilku ręcznych krosien na Starym Mieście. Dynamiczny rozwój przedsiębiorstwa rozpoczął się w latach 80-tych XIX w.
W 1881 r. Wojdysławski nabył posesję przy Piotrkowskiej 123, gdzie stanęły oficyny fabryczne. Następnym krokiem, ok. połowy lat 90-tych XIX w., był zakup fabryki wystawionej przez spółkę Jakóba Vive i spadkobierców Józefa Johna, stojącej u zbiegu ulicy Długiej i Rozwadowskiej (dz. Gdańska 117 i Zamenhofa 21-25).
Kolejną inwestycją były parcele przy Piotrkowskiej 212-216. W 1913 r., na terenie kończącym się na ulicy Mikołajewskiej (dz. Sienkiewicza), pracowało ponad 350 robotników.
Przedsiębiorstwo Wojdysławskiego uzyskało w 1909 r. status spółki akcyjnej ("Towarzystwo Akcyjne Przemysłowe Jakóba Wojdysławskiego"), z kapitałem 1,5 mln rubli.
Można przypuszczać, że w XX w. przedsiębiorstwem kierowali już przedstawiciele drugiego pokolenia łódzkich Wojdysławskich. Trudno mi w tej chwili wymienić wszystkich sukcesorów Jakuba, ale należeli do nich z pewnością jego synowie - Aron (ur. 1864 MA), Henoch (ur. 1871 MA) i Szlama (ur. 1880 MA).
Po I wojnie światowej firma nie odzyskała już dawnej kondycji.
W 1927 r. miało miejsce brzemienne w skutki wydarzenie. 2 marca 1927 r. spłonęła doszczętnie fabryka przy Gdańskiej 117 (MA). Obiekty przemysłowe przy Gdańskiej 117, prawdopodobnie w dużej części nieczynne od ok. 1914 r., należały w tym czasie do firmy "Bracia L. i M. Wojdysławscy" (MA). Współwłaściciele spółki, bracia Lejb (MA) i Majer (MA), synowie Henocha Wojdysławskiego (wnukowie Jakuba), oraz Grzegorz Lewenson, zostali oskarżeni o podpalenie celem wyłudzenia odszkodowania. W krótkim czasie, niespełna miesiąc później, warszawski sąd skazał oskarżonych na 4 lata ciężkiego więzienia (MA).
MA (materiał archiwalny) - zobacz
Ogłoszenia prasowe:
Wigury
Piłsudskiego
Roosevelta
Nawrot
Tuwima
Moniuszki
Traugutta
Narutowicza
Jaracza
Rewolucji 1905
Brzeźna
pl. Wolności
Radwańska
pl. Wolności
Żwirki
Mickiewicza
Zamenhofa
Andrzeja
6 Sierpnia
Zielona
Więckowskiego
Próchnika
piotrkowska-nr.pl
© Wszystkie prawa zastrzeżone